Tot hiertoe heeft de HEERE ons geholpen – 2

Waarschuwing
Toch was er herkenning van het gevaar in die jaren en klonken ook waarschuwingen. Midden tachtiger jaren werd de stichting Woord en Wereld opgericht, met uitgave van waarschuwende en opbouwende brochures, en later ook het blad Nader Bekeken. Vanaf het begin van de negentiger jaren kwam Reformanda uit als familieblad van de gelijknamige vereniging.
Reformanda belegde elk jaar twee landelijke vergaderingen met lezingen over actuele kerkelijke ontwikkelingen. Het doel was om de kerken wakker te schudden en steeds maar weer op te roepen tot bekering. Ook om bezwaarden te stimuleren de koninklijke kerkelijke weg te gaan.

Vanaf 1993 kwamen op synodeniveau de eerste openlijke tekenen van kerkelijke verval. Van het vrouwenkiesrecht werd gezegd: de tijd is rijp. En van de liturgische vernieuwingen werd gezegd: we moeten met de grote stroom meedoen. Nadat wij na 2003 alle synodebesluiten tussen GS Ommen 1993 en Zuidhorn 2002 hebben her-beoordeeld, werd duidelijk hoeveel verkeerde lijnen in 1993 al waren uitgezet.

Op de synode Berkel en Rodenrijs 1996 stonden al meer zaken op de agenda: huwelijk, echtscheiding, liedboek en eenheid met Christelijke Gereformeerde en Nederlands Gereformeerde Kerken. Elke synode daarna droeg weer nieuwe elementen aan van afglijden. Leusden 1999 met het verlaten van het vierde gebod. En Zuidhorn 2002 met het aanvaarden van Schriftkritiek en handhaven van eerdere onschriftuurlijke besluiten. Meer dan 1000 bezwaarschriften werden door deze synode afgewezen. Deze bezwaarschriften handelden over 11 confessioneel belangrijke zaken, waarin Schrift, belijdenis of kerkorde op het spel stonden. De conclusie was toen, dat het fundament zo was aangetast dat reformatie nodig was. Mochten we nog wel langer verantwoordelijk zijn voor de kerkzonden?

Oproep tot reformatie
Toen werd de Oproep tot reformatie bij kerkenraden neergelegd, een laatste poging om binnen de kerk te reformeren. Maar er was niet één kerkenraad die deze Oproep erkende als noodzakelijk voor terugkeer tot Gods Woord.
Dr. Van Gurp bleek de enige predikant, die achter deze oproep stond.
Maar was het dan geen onbegonnen werk in 2003? Naar menselijke berekeningen wel, maar bij de Heere niet.

Op 4 september 2003 maakte een groepje mensen zich vrij in Berkel & Rodenrijs: 11 belijdende leden en 13 doopleden. Ze kwamen zondags samen rond Gods Woord.  In Veenendaal volgde kort daarop een tweede groepje.
Dat waren geen losse acties. Er was gewerkt aan voorlichtingsavonden door een landelijke werkgroep. Er waren brochures geschreven,  voorbeeldbrieven opgesteld om naar de kerkenraden te verzenden. Er was een comité van coördinatie voor onderlinge contacten van hen die zich wilden vrijmaken na afwijzing van de oproep. Er was dus wel veel werk gedaan. Toch mogen we wat gebeurde voluit zien als het werk van de Heere.

Hij wees ons de weg die we moesten gaan: achter Hem aan als hoofd van de Kerk. Zijn Woord gehoorzamen. Zonder ons te laten afschrikken voor mogelijke gevolgen.  Om − zoals Hendrik de Cock zei − te zien in het gebod en blind in de toekomst. Of zoals prof. K. Schilder dit later aanpaste met: ‘zien in het gebod is zien in de toekomst’. Alleen geloofsgehoorzaamheid aan en vertrouwen op God geven uitkomst.

Landelijke vrijmakingsdag
In die lijn werd de noodzaak van een landelijke vergadering gezien. Die kwam toen het meerendeel van de kerkenraden de oproep had afgewezen, op 20 september 2003 in de Zuiderkerk te Zwolle. Dr. Van Gurp zou de toespraak houden. Aan mij was de voorzittersrol toebedeeld met een openingsrede. De kerk was helemaal vol met ruim 600 mensen. Lang niet allemaal voorstanders van reformatie en vrijmaking. De sfeer was daarom geladen. Maar de Heere gaf ons kracht om de woorden te kunnen spreken die nodig waren.

Er was geen vrede meer
In de openingsrede is verwezen naar Ezechiël 13. Daarin zegt Ezechiël dat de muren van de Kerk zijn aangetast. Ze vertonen gaten en bieden geen veiligheid meer voor de kerkstad. Ook geen veiligheid tegen het oordeel van God over hen die Zijn Woord verlaten. Daarom is er geen vrede meer in Jeruzalem.
Als geen van Gods dienstknechten deze gaten in de muur wil dichten door op te komen voor Gods recht en Zijn naam en de waarheid van Zijn Woord, ligt de kerkstad open en onbeschermd.
De valse profeten roepen niet anders dan dat er niets aan de hand is. Dat er vrede is en geen enkel gevaar te duchten. Ezechiël zegt: Ze bedriegen het volk door te zeggen: vrede!, vrede! zonder dat er vrede is. De gaten in de muur bedekken ze met kalk.  De kerkstad lijkt dan nog wel beschermd, maar is dat niet. Want de muur kan geen stand houden tegen Gods verwoestende hand.

Ook de GKv riep tot 2003 jarenlang op haar synoden: vrede, vrede en nog eens vrede, maar intussen werd het gezag van de Schrift aangetast, met name dat van het 4e gebod m.b.t. de zondagsrust en het 7e gebod m.b.t. huwelijk en echtscheiding. Ook was er voor Schriftkritiek een wettige plaats, niet alleen in contacten met andere kerkgenootschappen maar ook in de eigen Theologische Universiteit van Kampen, en waren er door de synoden gezangen met dwaalleer in de wekelijkse zondagse eredienst opgedrongen. Men had eenheid gezocht met anderen, men had zich willen aanpassen aan de wereld, maar had zo de vrede van Jeruzalem en dus de vrede met God verloren.

Het hervinden van die ware vrede met God vroeg om reformatie. Alleen waar weer waarheid en recht zouden heersen, kan de ware vrede van God hervonden worden.

Rede dr. Van Gurp
Hierna volgt de toespraak van dr. Van Gurp, onder de titel ‘Om Kerk te blijven’.
Hij wijst op de steeds terugkerende noodzaak van reformatie elke 50 − 60 jaar weer na een Afscheiding. Hij oordeelt de situatie bij de vrijmaking van 2003 als ernstiger dan bij die van 1944, vanwege de grootschalige verwereldlijking.
De bronnen voor afval zijn nu: Schriftkritiek en religieus consumentisme.

Volgens dr. Van Gurp is er in de GKv wel een indrukwekkend kasteel opgebouwd met activiteiten om de wereld te bereiken als missionaire gemeente, met vele deskundigen op het gebied van gemeenteopbouw, liturgievernieuwing, echtscheidingszaken, moderne prediking, en een Theologische Universiteit die kenniscentrum werd. Dat gebouw lijkt wel mooi, maar is van binnen hol.
Zoals witte mieren alles wegvreten, terwijl je daar van buiten niets van ziet, zo is het gebouw van de Gereformeerde kerken alleen maar gevel geworden.
Ondanks alle bezweringen dat de GKv het gezag van de Schrift erkennen, moet helaas gezegd worden dat de ondergrond van de meeste verkeerde synodebesluiten niet anders is dan Schriftkritiek.

Kerkzonden
Dr Van Gurp haalt Psalm 130 aan om onze diepe ellende voor God te belijden: De nood van Psalm 130 is allereerst de nood van de kerk en vooral de nood van de zonde in en van de kerk. Omdat we in gemeenschap met het hele kerkverband leven, hebben we als leden zolang we ons niet vrijmaken, gemeenschap met de zonden van de kerk. We bidden dat de HEERE die ongerechtigheden niet in gedachtenis zal houden, maar wil vergeven. Opdat Hij gevreesd wordt.
Dan mogen we ook de HEERE verwàchten en rekenen op Zijn vergeving.

Het is onverdiende zegen, als de HEERE ons de ogen voor die zonden opent.
Want o, als een kerk de zonden niet wegdoet, maar aan de hand blijft houden en er steeds verder in gaat − hoe kan zij dan nog hopen op vergeving? Hoe kan zij dan nog aan het oordeel ontkomen van verblinding? Wij moeten daarom blijven bidden om bekering van die kerkzonden èn: HEERE, breng terug wie achterbleven.

Verder wijst dr. Van Gurp op de roeping naar art. 28 NGB, om zich af te scheiden van degenen die niet langer bij de kerk behoren, om kerk te blijven. De scheur is getrokken door de synode door haar besluiten die tegen Gods Woord ingaan, maar ook door de kerkenraden, die zo massaal de Oproep tot reformatie hebben verworpen. Vrijmaking is nu geboden.
Maar deze Vrijmaking zal veel leed en beproeving met zich meebrengen. Daarvoor moeten kosten worden berekend.
Toch, zullen wij als soldaten van de Heere marcheren en Hem volgen als de Leidsman en Voleinder van het geloof. Dan hebben we meer dan genoeg aan Zijn rijke beloften! En mogen we tegelijk dankbaar en verwonderd en blij zijn met de herstelde gemeenschap der heiligen.

De vergadering eindigt na deze toespraak met het voorlezen van de Acte van Vrijmaking.

                                                                                                               (wordt vervolgd)