LEZEN: Deut. 11:13-22,26-28
Toen zei hij: Ík heb Israël niet in het ongeluk gestort, maar ú en het huis van uw vader, doordat u de geboden van de HEERE verliet en achter de Baäls aangegaan bent. – 1 Kon. 18:18
Terwijl Achab de schuld van Gods straf niet bij zichzelf zoekt maar het Elia verwijt, wijst Elia de ware oorzaak aan. Hij stelt messcherp wat er werkelijk aan de hand is. Elia wijst naar de oorzaak van het ongeluk, het onheil. Het is de reactie van de HEERE op verbondsverlating.
De droogte zelf is niet de eigenlijke bron van ellende, maar de zonde van het dienen van de afgoden, de Baäls.
Elia handhaaft zo Gods Woord met Zijn verbondsbeloften en verbondseisen, met Zijn verbondszegen bij nakomen van Zijn verbond, en Zijn verbondsvloek bij het verlaten ervan. Zegen bij het houden van Gods geboden, vloek bij het verzaken, het volhardend negeren van Gods geboden en het vervallen tot eigenwillige godsdienst en afgodendienst.
Gods vloekgericht is niet willekeurig en niet zomaar afgeroepen door Elia, maar uiting van Zijn verbondstrouw. Het is Gods aangekondigde reactie op het massaal en volhardend verlaten van Zijn geboden door Zijn verbondsvolk.
God had al direct bij de verbondssluiting bij de Sinaï naast de zegen bij het houden van Zijn geboden gesproken over Zijn vloek bij het verlaten ervan (Deut. 11:16,17). Hij had ze dit op hun hart gebonden (Deut. 11:18-21).
Hij gaf hen de keuze: of Gods zegen ontvangen door te luisteren naar Gods geboden, of Gods vloek bij het achternalopen van de afgoden. Telkens weer zouden deze woorden klinken, met name als het verbond door God vernieuwd werd (Deut. 11, Deut. 28-30, Joz. 8, Joz. 24, 2 Kron. 6, Mal. 2).
Elia brengt het conflict tussen Achab en hem als Gods profeet terug naar de juiste vraagstelling: is er verbonds-gehoorzaamheid òf verbondsbreuk; is er zelfhandhaving òf onderwerping aan Gods Woord; is er liefde tot God òf haat tegen Hem?
Wat voor zegen zie je speciaal in een trouwe kerk?
Zingen: Ps. 144:3