30 SEPTEMBER 2024 – OVERBLIJFSEL

LEZEN: Rom. 11:2-7

… Ga heen, keer terug op uw weg, …moet u … zalven tot koning … En Elisa … moet u tot profeet zalven in uw plaats. … Maar Ik zal er in Israël zevenduizend overlaten, allen die de knieën niet gebogen hebben voor de Baäl …  – 1 Kon. 19:15-18

Als Elia zich nogmaals heeft moeten verantwoorden, wordt hij door de HEERE terechtgewezen. Maar dat gebeurt op Vaderlijke, geduldige, liefdevolle wijze. Elia, die zijn opdracht aan de HEERE wil teruggeven, moet nu anderen tot ambtsdragers zalven: twee koningen, en één profeet. Hij moet hen namens de HEERE inschakelen bij de uitvoering van Zijn raad.

De HEERE is niet van Elia afhankelijk. Dat dacht Elia wel. Vandaar ook zijn klacht: “ik alleen ben overgebleven, en ook mij staan zij naar het leven”. Elia dacht dat met zijn dood ook de HEERE vastgelopen zou zijn. Maar het is helemaal anders. God is soeverein. Hij kiest uit en schakelt in wie Hij wil. Zelfs een heiden als Hazaël in Syrië laat Hij voor Zijn doel dienstbaar zijn (vs.15).  Zo maakt Hij ook later de heidense koning Kores tot Zijn dienstknecht (zie o.a. Jes. 45:1).

Elia moet drie mensen zalven, om Gods rechtvaardig oordeel uit te voeren over het afvallige volk Israël. Hazaël en Jehu krijgen als koningen de opdracht om het zwaard te hanteren; ook Elisa moet als profeet afvallige kinderen doden. God ijvert voor Zijn Huis door middel van oordeel en gericht.

Daarnaast moet Elia zijn ambtswerk als profeet overdragen aan Elisa. Dan is er nog de verzekering dat God Zich een overblijfsel van de kerk bewaart: zeven duizend mensen. De HEERE werkt door aan Zijn kerk, ook als alle schijn tegen is. Hij ontfermt Zich over wie Hij wil (Rom. 9:18).

De kerk is dus niet opgehouden onder Izebel. De door God bewaarde zevenduizend zijn een bevestiging van Gods beloften, niet alleen voor Elia maar ook voor de kerk van alle tijden (art. 27 NGB). Zo kon Paulus uitgaan van dezelfde beloften (Rom. 11). God heeft Zijn volk niet verstoten. Er is een overblijfsel van de genade!

Is er nu nog steeds sprake van een “overblijfsel”?

Zingen: Ps. 138:4