De vrede bewaren in de kerk (2) – Gemeenschappelijke vrede

“En laat de vrede van God heersen in uw harten, waartoe u ook in één lichaam geroepen bent; en wees dankbaar. Laat het Woord van Christus in rijke mate in uw harten wonen, in alle wijsheid; onderwijs elkaar en wijs elkaar terecht … “ (Kol. 3:15,16)

Gemeenschappelijk
Kolossenzen 3 laat zien dat de vrede van Christus een gemeenschappelijke vrede betekent. Want voor wie is de vrede van Christus waar Kol. 3:15 van spreekt? Het is duidelijk dat dit geen individueel voorrecht is. Alsof je die vrede voor jezelf zou mogen beperken, tot je persoonlijke verhouding tot God. Nee, die vrede is een gemeenschappelijk voorrecht. Een gemeenschappelijke gave, maar dan ook een gemeenschappelijke opgave.

Paulus noemt de lezers in vers 12 “uitverkorenen van God, heiligen en geliefden”. Dat betreft de gemeente te Kolosse als vergadering van ware gelovigen. God heeft hen uitverkoren, om hen te redden, te verlossen van de eeuwige dood. Hij heeft hen voorbestemd voor het eeuwige leven. Dat geldt voor alle gemeenten van Christus (HC zondag 21). Dit eeuwige leven is het leven in de vrede van Christus. Het waarachtige leven met God en voor God, in gemeenschap met de Heere Jezus Christus. In dat leven geeft de goede harmonie de toon aan omdat Christus daarin Zelf regeert door Zijn Geest. Juist voor deze uitverkorenen wil de Heere dat Zijn vrede bezit van hen neemt. Laat eenieder zich dan leiden door de liefde als de band van de volmaaktheid (vers 14)!

Ze heten ‘heiligen’, omdat ze afgezonderd zijn door God om zich aan Hem te wijden. Afgezonderd van hen die de vrede van God niet kennen, om samen hun leven op Hem en Zijn dienst te richten. Daartoe zal de vrede die Christus heeft bewerkt, juist hèn regeren.

Ze heten ook geliefden: God heeft hen lief. Dat toont Hij in het werk van Zijn Zoon. Daarom moeten zij ook zelf die liefde in hun leven tonen naar de Hem toe en van daaruit naar hun broeders en zusters toe. Het avondmaalformulier: ‘Omdat Christus, onze geliefde Heiland ons eerst zo uitnemend heeft liefgehad, moeten wij nu ook elkaar liefde bewijzen en dat niet alleen met woorden, maar ook door onze daden’

Geroepen in één lichaam
Paulus schrijft in Kol. 1:15 dat de uitverkorenen van God, heiligen en geliefden tot de vrede van Christus ‘geroepen’ zijn in het ene lichaam van Christus. Dat is de ene katholieke kerk, zoals deze plaatselijk te herkennen is en in een kerkverband. In dat ene lichaam zal door de Geest de vrede van Christus in de harten heersen (Joh.14:27;16:33;20:19,21,26, Fil. 4:7). Zoals de Geest in Christus is, zo ook is deze Geest in Zijn lichaam. Dat geldt ook de vrede als vrede met God en onderling. Omdat ze in het ene lichaam van Christus sámen door de Geest op God en Christus gericht mogen en moeten zijn, zullen ze ook door deze Geest op elkaar afgestemd behoren te zijn (Ef. 4:3,4).

De vrede van Christus regeert hun harten, en dus in heel Zijn lichaam. Die vrede in het lichaam betekent dat de leden van dat ene lichaam zo op elkaar inwerken, dat alles in evenwicht is, in harmonie, in vrede. Bij een kleine ontregeling zal het lichaam zich zo aanpassen dat het die ontregeling weer te boven komt. Dat is te vergelijken met mechanismen in het gewone menselijke lichaam om alles in de juiste balans te houden. Alle organen en ledematen hebben daarin een aparte plaats, maar kunnen niet zonder elkaar. Elk orgaan, elk ledemaat, heeft een eigen functie, maar samen zorgen ze voor een optimaal functioneren van het hele lichaam. Dit beeld kennen we uit 1 Korintiërs 12. Daarin lezen we dat God de leden, elk in het bijzonder, hun plaats in het lichaam heeft aangewezen, zoals Hij heeft gewild. Het zijn vele leden, maar slechts één lichaam, en elk lid heeft het andere nodig.

Ook Efeziërs 2 spreekt van vrede in één lichaam als in een goed samengevoegd gebouw (vs. 14-22). In Ef. 4 werkt Paulus dit verder uit: de kerk is het ene lichaam van Christus dat van Hem uit als het hele lichaam wordt samengevoegd en bijeengehouden door elke band die ondersteuning geeft. Daarbij is ieder lid op zijn wijze werkzaam. “Zo verkrijgt het lichaam zijn groei, tot opbouw van zichzelf in de liefde”.

De Heere heeft dus mensen afgezonderd, uitverkoren èn geroepen om in één lichaam samen te leven in de vrede, die Christus heeft bewerkt. Geroepen uit de dood en het verderf van de zondemacht, om in deze vrede te leven en deze vrede laten zien in de gemeenschap der heiligen (zie ook Ef. 4:1-6).  Die onderlinge vrede is net als het elkaar liefhebben meer dan alleen het verdragen en vergeven van elkaar, hoe belangrijk dit ook is (Ef. 4:2, Kol. 3:13). Het is namelijk ook elkaar opbouwen, vertroosten , aanvuren, bemoedigen, vermanen en terechtwijzen met Gods Woord (Kol. 3:16, 1 Tess. 5:11, 2 Tm. 2:4, Hebr. 3:13).

Laat het woord van Christus in rijke mate in u wonen
Wat de vrede van Christus is, leren wij uit het Woord van Christus. Maar die Schriftkennis moet niet theoretisch blijven, die moeten we toe-eigenen. Die moet in onze harten wonen en werken, rijkelijk. We zullen de Schrift niet alleen moeten lezen en bestuderen, maar vervolgens ook overdenken om ons leven ernaar richten. Zo zal de Geest van Christus die vrede in ons uitwerken. Door Hem worden we wijs, om op goede wijze anderen ook te onderwijzen en waar nodig terecht te wijzen. Daarvoor is nodig dat de vrede van Christus ook in heel de gemeente woont.

Zo werkt het geloof door de liefde en wordt de gemeente opgebouwd (Ef. 2:22; 3:18; 4:16; Kol. 2:19; 1 Tess. 5:11); door Woord en Geest, door middel van de dienst van mensen in de gemeenschap der heiligen; op de verenigingen, op de onderlinge bezoeken, op de huisbezoeken, in andere ontmoetingen, maar ook op de kerkenraad en in het kerkverband.

Kol. 3:15-17 geeft het uiteindelijke doel aan van de vrede en de opbouw die er in de kerk van Christus dient te zijn. Vers 15 zegt: “en weest dankbaar” Dat lijkt een kleine toevoeging, maar het wijst erop wat de vrede van Christus als belangrijkste in de harten doet uitwerken: de dank, lof en eer aan God.  
Het is de dankzegging aan God voor alle zegeningen die wij van en in de Heere Christus ontvangen.

Zijn naam moet eeuwig eer ontvangen. Daarin komt ons mens-zijn tot ware, volle ontplooiing, zoals het bij de schepping was bedoeld, maar door de zonde was bedorven (Rom. 1 : 21). Het is de vrede van Christus die ons dit doel doet bereiken; samen, in eendracht, komt zo het kerk-van-Christus-zijn tot zijn hoogste doel (Rom. 15:6,9).

In uw harten
De uitverkiezing van de Zijnen in de Heere Jezus Christus, de roeping van hen, de heiliging van hen, de vrede in de kerk, het is alles gericht op de grote dankzegging en lofprijzing van Gods naam.

Zo lezen we dat ook in de schitterende lofrede op Gods verlossingswerk Ef. 1 : 1-14: zie Ef. 1 : 6, 12, 14. Zo lezen we dat ook in het slot van Kol. 3 : 16:
“Laat het woord van Christus in rijke mate in u wonen, in alle wijsheid … met psalmen, lofzangen en geestelijke liederen. Zing voor de Heere met dank in uw hart.”
Alles in ons leven heeft het doel Gods naam te verheerlijken.

Laten we bij alle ontvangen zegeningen daarom niet ondankbaar zijn. Niet ontevreden in de kerk zitten. Laten we toch geen van Zijn weldaden vergeten om Hem daarvoor te danken (Ps. 103:2). Hij is het toch Die al onze ongerechtigheden vergeeft, Die al onze ziekten geneest, Die ons leven verlost van het graf? Hoe kunnen we Hem daarvoor ooit genoeg dankbaar zijn (Ps. 116:12)?

Laten we ons daarom dankbaar inzetten voor de opbouw van de kerk, voor het toegroeien naar Christus, voor de lof aan God. Daartoe heeft de Heere psalmen, lofzangen en geestelijke liederen gegeven. Die zullen we met name gebruiken in de erediensten en andere bijeenkomsten. Maar laten we die liederen vooral ook thuis zingen in de gezinnen tot lof van onze God en Vader door de Heere Jezus Christus.

Alles in de Naam van de Heere Jezus
We hebben de opdracht onze dank heel ons leven vorm te geven als een lévend dankoffer. We mogen het niet beperken tot een enkel dankgebed of een terugkerende dankpsalm. Nee, héél ons leven van elke dag, persoonlijk, in de gezinnen, en in de gemeenschap van de kerk, mag en moet nu door de vrede die Christus heeft aangebracht, een leven in dankbaarheid zijn.

Zoals Kol. 3:17 zegt:
“En alles wat u doet met woorden of met daden, doe dat alles in de naam van de Heere Jezus, terwijl u God en de Vader dankt door Hem”.
Wat we ook zeggen en doen in vrije tijd, op ons werk, voor de kerk of in de kerk, met dat alles zullen we God moeten kunnen danken.

Dat vereist ook dat we kritisch kijken naar eigen woord en werk. Stemt dat wel overeen met Gods wil? Want hoe kunnen we Hem er anders voor danken? Dat lijkt een heel zware opgave. Zo veelomvattend en zo diepingrijpend. We schieten er ook voortdurend in te kort. Maar er staat in vers 17 wel bij het danken van God de Vader is “in de Naam van de Heere Jezus”. Hij is ons ook tot heiliging gegeven (1 Kor. 1:30). Onze Heiland is er ook voor onze dankbaarheid! Hij Zelf heeft volmaakte dankbaarheid getoond aan Zijn Vader. Hij heeft Hem verheerlijkt op aarde (Joh. 17:4). Hij zal nu op ons gebed door Zijn Geest in ons de juiste dankbaarheid uitwerken.

Nee, onze dankbaarheid is niet een tegenprestatie vooralles wat we aan zegeningen van God hebben gekregen. Ook onze dankbaarheid, die ons léven voor God moet beheersen, wordt ons geschonken in Christus. Hij, Die tot onze gerechtigheid en heiliging is geworden, Hij is ook onze dankbaarheid. Alles in Christus, Die ons de vrede heeft geschonken.

Zijn barmhartigheid roept nu onze dienst aan God op; daar zullen we van harte aan willen geven.
God blijft het van ons vragen. Maar Hij geeft ook daarvoor Zijn Zoon, Rom. 12 : 1.
Ik roep u er dan toe op, broeders, door de ontfermingen van God, om uw lichamen aan God te wijden als een levend offer, heilig en voor God welbehaaglijk: dat is uw redelijke godsdienst.

Dat is een opdracht voor heel ons leven, alleen te volbrengen in de naam van de Heere Jezus, onze Vredevorst.

                                                                                                                  (wordt vervolgd)