LEZEN: Gal. 4:12b-16: … Waarin prees u zich dan gelukkig?
Paulus wil geen onnodige afstand tot de Galaten. Hij wil juist de goede verhouding die er tussen hem en de gemeente was, voortzetten. Waar hij over spreekt is van zijn kant geen afwijzing van de gemeente.
Ook wil hij de kritiek die die de Judaïsten op hem hebben, niet persoonlijk opvatten. Het is inderdaad vijandige kritiek, maar die betreft zijn ambt en zijn boodschap, en hem niet persoonlijk. Paulus voorkomt graag dat de kritiek op hem doorslaat naar zijn persoon.
Hij herinnert hen daarom aan de goede tijd die ze in het verleden hebben gehad. Vooral het moment dat hij voor het eerst hun het evangelie heeft gebracht. Kennelijk leed hij toen aan een ziekte, die aan hem te zien was. Hij kwam als persoon met zwakke gezondheid hen het evangelie vertellen. Ze hebben hem toen met hartelijkheid en meeleven ontvangen.
Paulus vond hun betrokkenheid zo bijzonder, alsof ze hem als een engel of als Christus Jezus Zelf hebben ontvangen. Dat was uiteraard vanwege zijn heerlijke boodschap, die ze toen met blijdschap hebben aangenomen.
Ze hoorden van vergeving van zonden en van het eeuwige leven door het verzoeningswerk van Christus Jezus als hun Zaligmaker. Als heidenen die God en Jezus tevoren niet kenden, kregen ze een totaal nieuw leven aangeboden om in genade met en voor hun Zaligmaker te mogen leven. Hun angst voor afgoden verdween en de Geest begon in hen te werken.
Paulus wil nu dat ze dit weer goed te binnen brengen, vers 15: “Waarin prees u zich dan gelukkig?” Waar is dat heerlijke gevoel van blijdschap en dankbaarheid gebleven? De overtuiging dat uw leven was veranderd van droefheid in blijdschap in de Heere?
Paulus voert nog iets aan voor hun herinnering: Jullie waren zo dankbaar dat je alles voor mij hebt overgehad, zeker waar het mijn ziekte betreft (vs. 15b). Wat is daar nu van over? Ben ik nu van een geliefde vriend, ja zelfs “engel”, een vijand geworden?
Kennen we de blijdschap die de Galaten eerst hadden?
Zingen: Ps. 40:7