LEZEN: Rom. 8:18-21: … om te komen tot de vrijheid van de heerlijkheid van de kinderen van God …
Als gelovigen leven wij met een geweldige erfenis. Bovendien zullen we onze Heere Jezus Christus ook lijfelijk mogen ontmoeten. In verheerlijkte gestalte. Er zal een eind komen aan de zonde en gevolgen van de zonde.
Onze eindbestemming is zo duidelijk aangegeven in Gods Woord en in zulke zekere termen, dat de Heilige Deest onze hoop daarmee versterkt en ons doet volharden tot het einde toe.
Wat ons wacht is zo overweldigend rijk dat er niets tegen opweegt. Dat betekent niet alleen dat al het goede dat we op aarde nog ontmoeten minder is, niet te beschrijven minder.
Maar het betekent ook, dat al het lijden en alle ellende op aarde door onze zonde, en alle ellende die er is om Christus’ wil, ons er niet van weerhoudt de hoop vast te houden. Want de heerlijkheid die we dan mogen ervaren doet alle ellende van ons leven op aarde vergeten.
Nu noemt Paulus niet alleen ons hoopvolle verlangen als gelovigen maar hij spreekt ook van het hoopvolle verlangen van de schepping, die zucht onder de vloek die door de zonde van de mens over haar is gekomen.
Hij spreekt zelfs van reikhalzend verlangen om de hoogst mogelijke graad van dat verlangen aan te geven. Wat wordt met de schepping – in vers 22 zelfs “heel de schepping” – bedoeld? Daar horen niet bij de ongelovigen, dat is duidelijk. Maar ook niet de gelovigen want die worden apart genoemd als “kinderen van God”.
De schepping is hier al het door God geschapene waarover de mens gesteld is om daarover te regeren en dat te verzorgen tot eer van God. De schepping wordt hier als een persoon voorgesteld. Een persoon die intens verlangt en uitziet naar het moment dat de mens, als kind van God, weer in zijn ontvangen heerlijkheid Gods heerlijkheid zal weerspiegelen.
Dat moment breekt aan op de jongste dag. “Dan zullen de rechtvaardigen stralen als de zon in het Koninkrijk van hun Vader” (Matt. 13:43). Dan zal ook heel de natuur vernieuwd worden.
Hoe kijken we naar de natuur i.v.m. de toekomst?
Zingen: Ps. 104: 9,10