LEZEN: Gal. 4:17-20: … zij willen ons uitsluiten … in barensnood … totdat Christus gestalte in u krijgt …
Paulus schrijft over de Judaïsten, die zo’n verderfelijke invloed uitoefenen op de Galaten. Voor hen heeft hij geen goed woord over. Ze werken niet met goede bedoelingen. Ze tonen een fanatieke ijver waarbij ze de Galaten voor zich willen winnen.
Tegelijk willen ze hem als apostel en de broeders die bij hem zijn (vs.2), buitensluiten, zodat zij geen ingang meer hebben in de gemeenten van de Galaten. Maar daarmee komen ze als gemeenten buiten de gemeenschap der heiligen te staan en zelfs buiten het evangelie van vrije genade en het Koninkrijk van Christus. Wat zal er dan van hen terecht komen?
Paulus maakt zich grote zorgen. Hun eeuwig heil staat op het spel. Hij zegt nog wel voor alle duidelijkheid: ijver zelf is goed, ook als hij niet in hun midden is, maar het moet dan wel een ijver voor het goede zijn, en dat kan van deze ijveraars niet gezegd worden.
Paulus wil de Galaten zijn grote genegenheid tonen en spreekt hen vertrouwelijk toe: mijn lieve kinderen. Dat mag hij toch zeggen om wat zijn prediking bij hen heeft uitgewerkt? Ook nu wil hij ze weer terugwinnen met het evangelie, zodat Christus in hen weer gestalte krijgt.
De nieuwe ontwikkelingen bij de Galaten geven Paulus het nodige aan pijn en verdriet. Daarom vergelijkt hij zijn toestand met een moeder die in barensnood is en weeën heeft. Hij moet hen als het ware opnieuw geboren laten, door een radicale bekering van de verkeerde weg. Alleen door zo’n bekering kunnen zij weer een leesbare brief van Christus worden en het beeld van Christus vertonen.
Paulus’ indringend appel moet kort zijn. Graag heeft hij hen veel uitgebreider willen spreken. Dan kan hij ook een andere toon gebruiken om hen te bemoedigen. Nu moet hij vooral zijn grote zorgen en twijfels uiten in vermanende woorden.
Hoe vaak hebben wij bekering nodig?
Zingen: Ps. 75:3,6