In ons vorig artikel hebben we al benadrukt dat “gereformeerd” zijn niet alleen een zaak is van de leer en van de kerk maar niet minder ook van het leven. Het geheiligd zijn in Christus en vernieuwd zijn door Zijn Geest betreft namelijk zowel ons innerlijk als ons spreken en doen.
Reformatie van het hart
Lid zijn van een gereformeerde kerk alleen maakt je nog niet tot ware gelovige. Reformatie van de kerk vraagt van ieder ook reformatie van het hart. De termen “ware gelovige”, “christen” of “gereformeerd” kunnen overigens door elkaar worden gebruikt: ze geven namelijk precies hetzelfde aan. Het betreft dezelfde identiteit. Gereformeerd is namelijk geen toevoeging aan het christen zijn. Er is in het verleden wel eens gezegd “mijn naam is christen, mijn bijnaam is gereformeerd”. Onder andere prof. J. Douma heeft zich zo uitgelaten. Maar dat is onjuist. Gereformeerd zijn mag geen specialiteit van of aanvulling zijn op christen zijn. De Heere vraagt in Zijn Woord van ons alleen om gewoon, gelovig, trouw en gehoorzaam christen te zijn. Daar mag niets boven uitgaan (1 Kor. 4:6).
Als we over gereformeerd zijn spreken, gaat het juist over ons christen, ons “van Christus” zijn. Je bent door Hem gekocht en betaald. Hij heeft recht op je. Bij dat christen zijn hoort: jezelf verloochenen, achter Christus komen, je kruis dragen en Hem volgen waar Hij ook gaat (Matt. 16:24,25; Openb. 14:4). Ook hoort daarbij: Zijn naam belijden in deze wereld (Matt. 10:32,33) en je gehoorzaam door Hem laten vergaderen in Zijn kerk (Matt. 16:18,19; art. 28 NGB). Dat was en is de eis van Jezus Christus Zelf om discipel van Hem te mogen zijn.
In Antiochië worden de daar kerkende discipelen voor het eerst “christenen” genoemd (Hand. 11:26). Wij noemen ons “gereformeerd” om aan te geven dat het “christen” zijn bij afval steeds weer terugkeer naar de waarheid van Gods Woord vraagt. In leer en leven. Daarbij keren we terug naar de eigenlijke betekenis van “christen” zijn: van Christus zijn en Hem volgen. Je gereformeerd noémen is overigens nog geen gereformeerd zíjn. Dat is het wel als je uit genade laat zien, dat je Christus en Zijn Woord volgt in leer en leven.
Kenmerken
Onze eigen gereformeerde belijdenis heeft dit begrepen. Zij spreekt ook dit punt Gods Woord na. Art. 29 NGB handelt over de ware kerk ter onderscheiding van sekten die beweren dat zij de kerk zijn, maar het niet zijn. Ditzelfde artikel spreekt ook over hen die tot de kerk horen en geen huichelaars zijn: ze zijn “te kennen aan de kenmerken van de christenen”. Die kenmerken van de christenen zijn hetzelfde als de kenmerken van de ware gelovigen.
We laten art. 29 NGB hierover aan het woord, omdat dit als belijdenis van het geloof, voor ieder van ons een toetssteen is voor ons “gereformeerde” leven.
Zij die bij de kerk horen, … zijn te kennen …
aan het geloof (Joh. 1:12, 1 Joh. 4:2)
en hieraan dat zij,
na de enige Heiland Jezus Christus aangenomen te hebben,
de zonde ontvluchten en de gerechtigheid najagen (Rom. 6:2; Fil. 3:12),
de ware God en hun naaste liefhebben (1 Joh. 4:19-21),
niet naar rechts of links afwijken
en hun oude mens met zijn werken kruisigen (Gal. 5:24).
Dat wil echter niet zeggen dat er geen grote zwakheid meer in hen zou zijn, maar door de Geest strijden zij daar elke dag tegen, hun leven lang (Rom. 7:15; Gal. 5:17).
Zij nemen voortdurend hun toevlucht tot het bloed, de dood, het lijden en de gehoorzaamheidvan de Here Jezus, In Wie zij de vergeving van hun zonden hebben door het geloof in Hem.
De ware, gezonde – en dus gereformeerde – leer vasthouden, van harte lid zijn van de ware kerk van Christus, en een hartelijk leven naar Gods Woord, het hoort allemaal bij elkaar!
Het vraagt in ieders leven dóórgaande reformatie: heel het leven is één.
Maar deze reformatie moet ook vóórtgaan: we moeten ons blijven bekeren en blijven strijden, elke dag, ons leven lang. Als kerklid en als kerk. In alles schuilend bij Christus en Zijn genade, en in onderwerping aan Hem Die ons gekocht heeft (2 Kor. 10:5).